De gefaalde stofzuigers die men nog zou kunnen repareren maar de reparatie niet door kon gaan gezien er wisselstukken, handleidingen en/of beschikbaarheid van een 3D printer,… ontbraken en die nog niet “oud” zijn, zijn gemiste kansen. Door enkele systeemverbeteringen door te voeren, waar een stad in kan helpen (bijvoorbeeld door te investeren in een 3D printer of andere reparatiemiddelen, opleidingen voor vrijwilligers te organiseren,…) zouden deze wel gerepareerd kunnen worden. De data kan de stad tevens helpen bij het evalueren van zo’n investeringsbeslissing. Ze geeft immers inzage in de specifieke barrière. Als men tevens ook weet welke onderdelen geprint zouden kunnen worden, of gemaakt doordat een hulsel, dopje,… zou kunnen geprint worden, weet men dus hoeveel reparaties toch succesvol zouden kunnen doorgaan en dus hoeveel CO2 hiermee zou kunnen uitgespaard worden.
